De pijn is een bijzonder moeilijk hoofdstuk.
Er zijn verschillende kwaliteiten van pijn: pijn in de conflictactieve fase, zoals bij angina pectoris of maagzweer, of pijn in de genezingsfase, veroorzaakt door zwelling of oedeem, maar ook door littekenvorming.
De pijn in de conflictactieve fase, zoals angina pectoris, verdwijnt onmiddellijk met de conflictoplossing. Deze pijn kan dan psychisch worden verholpen, als u wilt (altijd mits het conflict niet langer dan 9 maanden actief is geweest).
Aan de andere kant kunnen de genezende pijnen, die in principe iets positiefs zijn, alleen effectief worden aangepakt als de patiënt de verbanden begrijpt en zich aanpast aan de pijn alsof hij echt een geweldige klus aangaat. In principe heeft pijn een biologische betekenis bij mens en dier. Namelijk dat het hele organisme en het orgaan tot rust wordt gebracht zodat de genezing optimaal kan plaatsvinden.
Bijvoorbeeld bij genezing van botkanker, waarbij de uitzetting van het periost ernstige pijn veroorzaakt tijdens de genezingsfase. Deze pijn treedt regelmatig op wanneer het periost wordt opgerekt, wanneer het bot oedeem krijgt tijdens de genezingsfase. Ze zijn een goed teken en een belangrijk proces bij de biologische botgenezing, omdat deze pijn het individu dwingt om het aangetaste deel van het skelet stil te houden, wat anders het risico zou lopen te breken onder spanning of functionele belasting.
Het is belangrijk dat de patiënt het begrijpt: In principe is botpijn een goede zaak omdat het een zeker teken van genezing is.
De spanning van het leverkapsel veroorzaakt ook pijn tijdens de zwelling van de lever in de hepatische genezingsfase, evenals de zweren van de urineblaas, urineleider / uretra, nierbekken, enz.
Of het intraductale mamma-ca van de melkkanalen, die pijnlijk trekken aan de borst veroorzaakt in de ca-fase, in vergelijking met de adenoïde borstklier-ca, die op zijn beurt alleen pijn doet in de laatste fase van genezing, door krimp met littekens. De vrouwen spreken dan van hevige, ook wel mesprikachtige pijn ter hoogte van de knoop, de zogenaamde littekenpijn. Deze pijn komt overeen met de diepe kleine hersenen pijn van de huid, die we ook in de rest van de menselijke lederhuid vinden, vooral sterk bij gordelroos in de genezingsfase.
Er is ook littekenpijn in de late genezingsfase, bijvoorbeeld wanneer de pleuritis na pleurakanker verhard, of wanneer de ascites verhard, wat de genezingsfase vertegenwoordigt na peritoneumkanker. De meeste kankers of zogenaamde ziekten worden pas ontdekt als ze zich al in de genezingsfase bevinden.
Zelfs tandbotkanker, die pas pijn begint te doen als de genezingsfase net begint. Vergelijkbaar met de gaatjes van het tandglazuur, die alleen paresthesie veroorzaken tijdens het genezingsproces met warm / koud en zoet / zuur … enz. enz.
Bij reuma, dat is gebaseerd op een bruut scheidingsconflict met het toebrengen van pijn bij iemand anders of als men zelf pijn toegebracht krijgt en er gevoelloosheid in het getroffen gebied optreed. In de genezingsfase treedt er de zogenaamde hyperesthesie op, een vloeiende pijn, de zogenaamde reumatische pijn.
Daarentegen veroorzaken de maagzweer en de zweer van de galwegen, die sensorisch worden verzorgd door het sensorische corticale centrum, pijn en koliek in de conflictactieve fase.
De jichtaanval met hevige pijn treedt altijd op als er een combinatie is van een actief nierverzamelbuis en een opgeloste inbreuk op de eigenwaarde (leukemie).
De epileptoïde crisis bij een myocardinfarct moet ook worden genoemd, omdat de patiënt in deze crisis het hele verloop van het conflict opnieuw in time-lapse ervaart, waardoor de ernstige angina pectoris-pijn optreedt tijdens een myocardinfarct. In de academische geneeskunde hebben we altijd geloofd dat we dit hartzeer moesten ‘behandelen’ om de patiënt pijnvrij te maken. Dat was een grote vergissing. We hebben de patiënt pijnvrij kunnen maken, maar hij stierf daarbij.
We wisten niet dat deze angina pectoris in de epileptoïde crisis zijn biologische zin had, die bepalend was voor het overleven. Omdat het ‘ordelijk verloop’ van de epileptoïde crisis ook bepaalt of het oedeem goed wordt uitgedrukt en dus over overleven. De overgrote meerderheid van de sterfgevallen door een hartaanval vindt plaats tijdens deze epileptoïde crisis. (Maar niet te verwarren met de pijn van angina pectoris die begint met het DHS, d.w.z. aan het begin van de conflictactieve fase)
De verschillende hoofdpijnen moeten ook worden genoemd: migraine of de gevreesde trigeminuspijn die pas optreedt nadat het conflict is opgelost.
Elke hoofdpijn die wordt veroorzaakt door zwelling van de hersenen. Zelfs als in principe elk hersenoedeem weer afneemt omdat het, zoals elk lichaamsoedeem, in wezen slechts van tijdelijke aard is, kan de patiënt ook overlijden aan de intracraniale druk voordat deze is afgenomen, bijvoorbeeld als het conflict lang duurt of als het conflict te intens is. Of bij opsomming van meerdere gelijktijdige perifocale oedemen, ongunstige locaties en ook recidieven.
Of na een algemene inbreuk op de eigenwaarde, wanneer de hele hersenen (hersenmerg) in de genezingsfase worden geoedematiseerd. Toen ik een leukemiepatiënt vroeg om een CT-scan van de hersenen op een West-Duitse universiteit, schudden de doktoren gewoon hun hoofd, wat ik wilde met zo’n ongebruikelijk en overbodig onderzoek. Geen enkele patiënt vertoont meer hersensymptomen dan de leukemiepatiënt.
Met de Germanische Heilkunde® kunnen we nu precies differentiëren tot welke fase van de ziekte de pijn behoort, welke kwaliteit het is, hoe lang het duurt, etc. De tragedie is dat patiënten meestal pas pijn krijgen als ze zich al in de genezingsfase bevinden.
In het geval van ‘botkanker’ is dit tijdstip altijd het begin van een fase die een van de meest gevreesde pijnen is, hoewel deze meestal in de tijd beperkt is. Ze kunnen erg hardnekkig zijn en hebben daarom een hoog niveau van psychische zorg nodig! Hoe beter de patiënt is voorbereid op de botgenezende pijn, hoe gemakkelijker het voor hem is om de pijn te verdragen. Hoe groter de paniek, hoe groter de pijn.
Het erge is dat in de huidige geneeskunde alle patiënten die kanker hebben en hevige pijn krijgen, morfine of een morfine-achtig medicijn krijgen.
Deze morfine kan zelfs dodelijk zijn bij één injectie in de diepe vagotonie. Het verandert de hele trilling van de hersenen op een vreselijke manier en berooft de patiënt volledig van zijn moreel. Vanaf dat moment zijn ook de darmen verlamd, d.w.z. voedsel kan niet meer worden verwerkt. De patiënt is hersenloos en merkt niet meer dat hij in feite wordt vermoord, aangezien hij zich al in de genezingsfase bevond en, als alles natuurlijk was gegaan, binnen een paar weken weer beter zou zijn geweest.
Omdat de pijn iets subjectiefs is, voelen de patiënten de pijn vele malen meer wanneer het effect van de morfine afneemt dan wanneer ze in de eerste plaats geen morfine hadden ingenomen. Het is bekend dat de doses morfine daarom continu moeten worden verhoogd. Daarom was de toediening van morfine altijd eenrichtingsverkeer, waarbij in termijnen werd gedood.
Weten de doktoren dat niet, zult u het vragen? Dat weten de doktoren natuurlijk. Maar ze nemen het dogmatische en comfortabele standpunt in: ‘Pijn, dit is het begin van het einde, er is toch niets meer aan te doen, dus laten we de zaak meteen beginnen in te korten.’ De natuurlijke genezing van kanker wordt simpelweg genegeerd om dogmatische redenen, zodat kanker een dodelijke ziekte blijft en de onmondige patiënt kan worden gemanipuleerd.
Maar als de patiënten later terugkijken op de relatief korte pijnperiode, zijn ze dankbaar dat ze zijn gered van de morfinedood, waaraan ze zeker zouden zijn bezweken na 2-3 weken morfine, Fortral, Valeron of Temgesic in de genezingsfase.
Evenzo kan chemo elk genezingsproces abrupt stoppen, dan is de pijn natuurlijk verdwenen, deze betekenisvolle symptomen van genezing, maar het veronderstelde succes ligt alleen in het voorkomen van de genezing, en dat gaat ten koste van de meest ernstige vergiftiging van het hele organisme.
In het geval van door de oude hersenen gestuurde kankers, wordt de groei van kanker zelfs bevorderd door chemotherapie, omdat het celgif de sympatheticotonie verhoogt. In het geval van kankers die door de grote hersenen worden gestuurd, is het gebruik ervan daarentegen volkomen onzinnig, omdat het elk genezingsproces onderbreekt.
De academische geneeskunde had tot nu toe geen onderscheid kunnen maken tussen de verschillende kiembladen, omdat anders een oncoloog allang had gemerkt dat chemo alleen in de genezingsfase werkt, namelijk de genezing stopzetten.
De pseudo-therapie met celvergiften (chemo) toegediend in dergelijke genezingsfasen, ten onrechte geregistreerde symptomatische ‘successen’, en deze werden duur betaald met verschillende desastreuze gevolgen: Een daarvan is dat men de chemo moet voortzetten om het terugkeren in de genezingssymptomen (pijn) te voorkomen, wat bv. bij botkanker op phthisis van het beenmerg neerkomt en natuurlijk de zekere dood van de patiënt. Het tweede, zelfs nog grotere, gevaar is dat men bij elke chemokuur het oedeem van de hersenen terugdringt en zo het gevaarlijke accordion-effect veroorzaakt. Dit vermindert drastisch de elasticiteit van de synapsen van de hersencellen, ze scheuren en kunnen leiden tot apoplectische hersendood van de patiënt als gevolg van cytostatica.
Therapie volgens het systeem van de Germanische Heilkunde® bestaat daarom voornamelijk uit het uitleggen van de samenhangen aan de patiënt, waardoor hem het mechanisme van onstaan en verloop van zijn zogenaamde ziekte duidelijk wordt. Dan hoeft de patiënt niet meer in paniek te raken, want als hij het systeem vanaf het allereerste begin, of liever nog vóór zijn ziekte, heeft begrepen, kan hij de voorspelbare symptomen, vooral die van de genezingsfase, volledig ontspannen verdragen. Hij weet dat elk proces deel uitmaakt van een Zinvol Biologisch Speciaalprogramma dat Moeder Natuur voor ons bestwil heeft opgezet. En hij kan nu heel goed begrijpen wat er aan de hand is en wat daar moet gebeuren, en hij weet ook dat 95% van de patiënten overleven met de Germanische Heilkunde®.