4e Biologische Natuurwet

Het ontogenetisch bepaalde systeem van microben

Tot dusverre hadden we de microben alleen begrepen alsof ze de zogenaamde infectieziektes veroorzaakten en deze mening leek voor de hand te liggen omdat we bij de zogenaamde infectieziekten altijd deze microben hebben aangetroffen. Alleen dat was niet waar. Omdat deze vermeende infectieziektes altijd werden voorafgegaan door een conflictactieve fase. En pas na de conflictoplossing mogen deze microben actief worden.

In feite worden ze gestuurd en geactiveerd door onze hersenen. En ze helpen ons in de zin dat ze de gevolgen opruimen van de kanker die overbodig is geworden, d.w.z. de tumor afbreken (schimmels) die niet langer nodig is na het vervullen van zijn taak. Of waarbij de bacteriën de gaten, de necrose, de weefselafbouw van de grote hersenen weer helpen opbouwen. Ze zijn dus onze loyale helpers, onze gastarbeiders. Het idee van het immuunsysteem als het leger dat vecht tegen de kwaadaardige microben was gewoon verkeerd. Omdat de microben niet de oorzaak zijn van ‘ziektes’, maar het zijn optimaliseerders van de genezingsfase.

De 4e natuurwet van de Germanische Heilkunde – het ontogenetisch bepaalde systeem van de microben – wijst de microben nu beurtelings toe aan de drie kiembladen, omdat elke kiemblad gerelateerde orgaangroep ook specifieke kiemblad gerelateerde microben omvat.

Samen met de programmering van onze organen in de verschillende hersenrelais van ons computerbrein, zijn tegelijkertijd ook onze loyale gespecialiseerde werkers, de microben, geprogrammeerd.

Hieruit volgt dat

• de oudste microben, de schimmels en schimmelbacteriën (mycobacteriën) voor het endoderm verantwoordelijk zijn en tot op zekere hoogte nog voor het mesoderm, maar dan alleen voor de organen die worden aangestuurd vanuit de kleine hersenen
• de microben, namelijk de bacteriën verantwoordelijk zijn voor het mesoderm en alle organen die daaruit zijn gevormd
• het ectoderm werkt zonder microben (de virussen bestaan niet)

Verantwoordelijk in de zin dat elk van de microbe-groepen alleen bepaalde groepen organen ‘bewerkt’ die hetzelfde kiembladverwantschap hebben, d.w.z. komen uit hetzelfde kiemblad.

Het tijdstip waarop de microben mogen ‘verwerken’ is niet afhankelijk van externe factoren, zoals we tot nu toe allemaal ten onrechte aannamen, maar wordt uitsluitend bepaald door ons computerbrein.

We zagen microben ook als iets ‘slechts’ dat we moesten uitroeien. Dat was onzin! We hebben de microben dringend nodig en inderdaad het hele bereik dat op onze breedtegraad gebruikelijk is. Missen we b.v. ‘om hygiënische redenen’ de mycobacteriën (Tbc), dan kunnen we onze tumoren in de genezingsfase niet meer afbreken. Dit heeft catastrofale gevolgen voor een aantal tumoren: in het geval van een schildklier bv. betekent dit dat ondanks het oplossen van het conflict de tumor niet kan worden afgebroken en grote hoeveelheden thyroxine zal blijven produceren. Dit komt juist doordat de mycobacteriën ontbreken die normaal de tumor afbreken en ervoor zorgen dat het tyroxineniveau weer naar normale waarden daalt. Het colon-ca kan ook aanzienlijke complicaties veroorzaken en moet operatief worden verwijderd als er geen mycobacteriën aanwezig zijn.

De oude hersenen gestuurde microben

De Mycobacteriën bestaan al zo lang of bijna zo lang als de eencelligen bestaan, d.w.z. lang voordat er dieren of mensen bestonden. Ze hebben een duidelijke taak, namelijk de tumoren die door de oude hersenen worden aangestuurd vanaf het begin van de genezingsfase te verkazen en af te breken. Maar net zoals de tumoren die ze moeten afbreken als ze hun functie hebben vervuld en hun werk hebben gedaan, zo vermenigvuldigen de mycobacteriën zich ook in de conflictactieve fase.

Dus nu weten we dat we de mycobacteriën (Tbc) hebben, ook wel ‘zuurvaste staafjes’ genoemd omdat ze tegen maagzuur kunnen, dat we deze mycobacteriën vanaf het DHS moeten hebben! Als we ze krijgen na het DHS, dus in de conflictactieve of genezingsfase, dan hebben ze voor dit zinvolle biologische speciaalprogramma geen nut meer, omdat ze zich alleen vermenigvuldigen in de conflictactieve fase. Vanzelfsprekend laat ons organisme – in samenwerking met zijn vriend, de mycobacterie – slechts zoveel zuurbestendige staafjes produceren als later nodig zijn om de tumor te verkazen. En wij dwazen dachten dat we tuberculose moesten uitroeien.

Elke tuberculeuze genezingsfase gaat gepaard met nachtelijk zweten!

De grote hersenen gestuurde microben

De bacteriën daarentegen behoren tot de grote hersenen groep en zorgen, net als alle organen die door de grote hersenen worden aangestuurd – in dit geval vooral door het hersenmerg – dat cellen zich vermenigvuldigen tijdens de genezingsfase. Daarom vermenigvuldigen de bacteriën zich pas bij conflictolyse (conflictoplossing).

We kunnen nu zien dat de microben op een zinvolle en voor de ontwikkeling begrijpelijke manier passen in het biologische proces van de Zinvolle Biologische Speciaalprogramma’s. Ze zijn als het ware met ons en voor ons meegegroeid. Ze zijn allemaal lid van een regelkring die we niet kenden. Maar het regelsysteem van de natuur kan niet functioneren als wij tovenaarsleerlingen willekeurig welke factoren dan ook verwijderen. Vrijwel alles wat we ‘moderne medicynici’ hadden gedaan, was onzin.

v