De 2e Biologische Natuurwet is de wet van de twee fases in alle Zinvolle Biologische Speciaalprogramma's (SBS), voor zover het tot een oplossing van het conflict (CL) komt. Deze genezingsfase duurt meestal net zolang als de conflictactieve fase is geweest.
De wet van de tweefasigheid van alle ziektes bij het oplossen van het conflict
Elke ziekte in de hele geneeskunde is een tweefasig gebeuren, op voorwaarde dat het conflict wordt opgelost.
Vroeger beschreven we een paar honderd ‘koude ziektes’ in onze medische leerboeken, evenals enkele honderden ‘warme ziektes’. De ‘koude ziektes’ waren die waarbij de patiënten een koude huid, koude ledematen, constante stress hadden, gewicht verloren, in- en doorslaap hadden. De andere soort ‘ziektes’ waren die waarbij de patiënten warme of hete ledematen hadden, meestal gepaard gaande met koorts, een goede eetlust hadden en slap, moe waren.
In het geval van de zogenaamde ‘koude ziektes’ werd de daaropvolgende genezingsfase over het hoofd gezien of verkeerd geïnterpreteerd als een afzonderlijke ‘ziekte’. In het geval van de zogenaamde ‘warme ziektes’, die altijd de genezingsfase vertegenwoordigden na de voorafgaande conflictactieve fase, werd deze koude fase over het hoofd gezien of verkeerd geïnterpreteerd als een afzonderlijke ‘ziekte’.
In de hersenen hebben beide fases natuurlijk hun Hamerse Haard op dezelfde plek, maar in een andere staat: in de conflictactieve fase altijd met scherp gemarkeerde randen, de zogenaamde schietschijfconfiguratie en in de conflictopgeloste fase is de Hamerse Haard gezwollen, geoedematiseerd, er is een vochtophoping.
Je zou je kunnen afvragen waarom de medische professie niet lang geleden de wet van de tweefasigheid van alle ziektes had herkend, terwijl het toch zo mooi regelmatig is. Het antwoord is net zo eenvoudig als het voorheen moeilijk was: het was simpelweg omdat slechts een deel van de conflicten een oplossing vinden. Als het conflict niet kan worden opgelost, blijft de ziekte eenfasig, d.w.z. het individu blijft in de conflictactiviteit, wordt in toenemende mate uitgemergeld en sterft uiteindelijk aan uitputting of cachexie.
Het diagram laat zien hoe het normale dag-nachtritme een permanente sympathicotonie is geworden door het DHS, die aanhoudt totdat door de conflictoplossing een permanente vagotonie optreedt. Deze permanente vagotonie wordt op het laagste punt onderbroken door de epileptische of epileptoïde crisis of sympathicotone piek. Dit is een keerpunt in de vagotone fase. Tijdens deze crises wordt het roer weer omgegooid in de richting van de normale situatie. De vochtophopingen in de hersenen en het orgaan worden nu uitgescheiden (plasfase). Het Zinvolle Biologische Speciaalprogramma wordt pas beëindigd met de terugkeer naar de normaliteit of normotonie.
Elke ziekte met een conflictoplossing heeft een conflictactieve fase en een genezingsfase. En elke genezingsfase heeft – tenzij deze wordt onderbroken door een conflictactieve terugval, ook een epileptische- of epileptoïde crisis, d.w.z. een keerpunt in de genezingsfase, op het laagste punt van vagotonie.
De epileptische- of epileptoïde crisis (EK) is een proces dat moeder natuur sinds miljoenen jaren heeft gepraktiseerd. Het werkt tegelijkertijd op alle drie de niveaus. Het doel van deze crisis die optreedt op het hoogtepunt van de genezingsfase, is dat het oedeem uit moet worden geperst en uitgescheiden en dat de patiënt weer terugkeert naar de normaliteit. Wat we normaal gesproken een epileptische aanval met spierkrampen noemen, is slechts een speciale vorm van de epileptische crisis, namelijk nadat een motorisch conflict is opgelost.
Epileptoïde crises, d.w.z. epilepsie-achtige crises vindt men in principe bij alle zogenaamde ziektes en voor elke ziekte een beetje anders. Dit leidt niet tot tonisch-clonische aanvallen, zoals het geval is bij motorische conflicten, maar elk type biologisch conflict heeft ook zijn zeer specifieke type epileptoïde crisis. Hoewel de genezingsfases voor de meeste ziektes over het algemeen veilig zijn, is de crises een kritisch punt.
Met de epileptische crisis heeft Moeder Natuur een zeer effectief instrumentarium gecreëerd met zeer eenvoudige middelen: doordat de epileptische crisis een zeer sterke maar kortdurende conflictactiviteit bewerkt, d.w.z. in deze crisis beleeft de patiënt het hele verloop van het conflict weer in een stroomversnelling. Vandaar b.v. de ernstige pijn van angina pectoris die gepaard gaat met een hartaanval. We hebben niet geweten dat deze angina pectoris in de epileptische crisis zijn allerbelangrijkste biologische betekenis had om te overleven. Omdat het ‘juiste verloop’ van de epileptische crisis, hier de hartaanval, beslist over het ‘voldoende afvoeren van oedeem’ en dus over het overleven.
De epileptoïde crisis confronteert ons vaak met nog grotere klinische taken: bijv. de lysis bij de longontsteking, het hartaanval na een territoriumconflict, het rechterhartaanval met longembolie of absence na een scheidingsconflict, ook diabetes of hypoglykemie. De EK is het moment van de waarheid! Het gevaarlijkste punt ligt direct aan het einde van de crisis, wanneer duidelijk wordt of de epileptoïde crisis voldoende was om het roer om te gooien.Het is belangrij te weten dat 98% de crisis overleeft.
Tijdens de tweede helft van de genezingsfase – met het begin van de epileptoïde crisis – komt er onschadelijk hersenbindweefsel, het zogenaamde glia, in de hersenen om de Hamerse Haard te herstellen. Deze Hamerse Haard (een min of meer grote witte vlek of gebied op de CT) vertegenwoordigt het einde van de genezing wanneer er geen intra- of perifocaal oedeem meer is.
Als het computertomogram ophopingen van glia in de hersenen vertoonde die ook gemakkelijk konden worden gekleurd met een jodiumcontrastmiddel, dan werd meestal de diagnose gesteld: ‘hersentumor’! Per definitie zijn er echter geen hersentumoren, omdat hersencellen zich na de geboorte helemaal niet meer kunnen delen. Zelfs niet onder omstandigheden die voorheen verkeerd werden geïnterpreteerd als hersentumoren, dat wil zeggen, simpelweg onder geen enkele voorwaarde. Wat zich kan vermenigvuldigen is het onschadelijke glia bindweefsel van de hersenen dat precies dezelfde functie heeft als het bindweefsel van ons lichaam. Deze heldere, gliale Hamerse Haarden die te zien zijn in het computertomogram, zijn reparaties van het organisme aan de Hamerse Haarden, dus een reden om gelukkig te zijn in plaats van bang te maken of zelfs een hersenoperatie te ondergaan.
