Slijmbeursontsteking van rechter knie vanwege auto

Ik, RH-vrouw 39j., leed wegens een aankomende autoaanschaf een EWI (slijmbeursontsteking) aan de rechter knie.

Mijn oude kist moest steeds vaker naar de werkplaats, dus werd het tijd voor een nieuwe auto. Auto’s, een auto kopen – een onderwerp waarmee ik helemaal niet vertrouwd ben en waar ik absoluut geen zin in had.

Mijn vader, die gepensioneerd was, had veel tijd over en bood aan mij advies te geven, met mij naar autodealers te gaan, enz. Hij ging ook wel eens naar autodealers zonder mij en verzamelde brochures voor mij om te bekijken. Hij zei dat ik er niet omheen kon om alle gegevens over de auto’s te verwerken en mezelf te informeren. En ik wist zelf dat ik dat nu waarschijnlijk moest doen.

Kort nadat we met het autothema begonnen, werd hij ernstig ziek en was lange tijd erg met zichzelf bezig.

Mijn oude auto reed nog en dus stelde ik de hele zaak met het informeren en het bestuderen van brochures week na week, maand na maand uit. Dus het onderwerp “nieuwe auto” was voor mij voorlopig van de baan.

Een goed jaar later zaten mijn vader en ik op het terras een praatje te maken. Hij was intussen goed hersteld van zijn ziekte. Terwijl we aan het babbelen waren, kwam het auto-onderwerp plotseling en totaal onverwacht voor me op. Hij vroeg me of ik in de tussentijd al naar een nieuwe auto had gekeken. Dat was mijn DHS, mijn SWE. Omdat ik nu meer dan een jaar de tijd had om mezelf te informeren en ik het niet op een rijtje kreeg. Ik moet het sportief hebben opgevat, want zoals later bleek, was mijn rechterknie betroffen. De manier waarop ik het moet hebben gevoeld was, “Ik was naar mijn vader te traag om me te informeren over een nieuwe auto.”

Ik heb me vast voorgenomen om er nu serieus werk van te maken. Helaas, het was nog steeds Corona lockdown. Maar goed, ik kon naar de plaatselijke autodealer gaan en kijken wat hij daar had staan. Op een zondagmorgen, ongeveer twee en een halve week na het gesprek met mijn vader, deed ik dit. En ja hoor, er waren 3 modellen die me aanspraken, die ik redelijk vond en waarvan ik me kon voorstellen er een te kopen. Ik heb besloten om snel een afspraak te maken voor een advied. Immers, de lockdown zou worden opgeheven vanaf de komende week.

Op weg naar huis voelde ik mijn knie al, maar ik maakte me er nog geen zorgen over. Toen ik weer thuis was (ongeveer 20 minuten later) begon het pas echt. De knie zwol op en begon vreselijk pijn te doen. Het deed zo’n pijn dat ik niet goed kon lopen. Alleen hinken was nog mogelijk. Pas toen werd ik me ervan bewust dat ik een inbreuk op de eigenwaarde moest hebben gehad. Ik had het echter net opgelost door daadwerkelijk naar de autodealer te gaan om te informeren naar een nieuwe auto. Dus concreet gehandeld had.

’s Avonds was het nog nauwelijks uit te houden en ik vroeg mijn zuster mij haar oude krukken te brengen. Het was niet mogelijk om op maandag te kunnen werken. De pijn was enorm. Alleen liggen en het been optillen was draaglijk. Ik was me ervan bewust dat de hele zaak ongeveer 2 weken zou duren. Dus had ik een ziektebriefje nodig, en liet me om 12 uur naar de orthopeed rijden. Hij diagnosticeerde bij mij met bursitis. Nu wist ik tenminste welk deel van de knie betroffen was. Het deed zo’n pijn, ik verwachtte eigenlijk het bot. De slijmbeurs is een lichte EWI. Ik wil niet eens weten wat voor pijn je moet hebben met een genezend bot!

De therapie: rust, been hoog leggen, verdragen. 5 dagen na de oplossing, vormde zich een pusblaar aan de onderkant van de knieschijf. s Avonds was het zo groot als een omgekeerde Toffifee. ’s Nachts ging die ook open. Dat deed op zich geen pijn. De etter stonk helemaal niet. Het etterde en etterde nog zo’n vijf dagen. Daarna kon ik zien hoe de wond genas. Na twee en een halve week was de wond genezen. (Zie foto’s)

Bijna twee weken lang kon ik alleen met krukken lopen. Gedurende deze twee weken was ik met ziekteverlof en gaf ik mijn knie rust. Daarna kon ik weer werken, maar ik voelde de knie nog steeds en deed het gewoon langzaam, waarbij ik vaak mijn been omhoog lag. Na drie weken had ik helemaal geen pijn meer, behalve dat het af en toe trok.

Ik was op geen enkel moment bang. Ik wist dat het een genezingsfase was en ik moest het gewoon rustig aan doen met de knie. Gelukkig had ik de kans om dat te doen. Laat het gewoon genezen, de pijn doorstaan en afwachen.

Dus ik was iets minder dan 3 weken actief en even lang in genezing.

Fascinerend hoe precies het lichaam is.

Ik kocht een nieuwe auto 4 weken na de oplossing. Ik hoop dat deze zaak nu eindelijk gesloten is.

Opmerking van HPilhar

Moeder natuur is zo precies als een Zwitsers uurwerk. Zo lang als de conflictactieve fase duurde, zo lang zal de genezingsfase duren. Omdat je weet wat er komt, ben je niet bang en laat je je niet bang maken.

Laten we proberen om bij de dochter de conflictinhoud te achterhalen, waarom ze reageerde met de partnerknie. Het bot is ook ons geweten. Ze had een slecht geweten tegenover haar vader. Zij nam het sportief op, omdat zij had kunnen lopen, maar haar zieke vader niet. Het plaagde haar geweten tot ze twee weken later een geschikte auto vond. Nu was voor haar de sportiviteit EWI jegens haar vader opgelost en was haar geweten weer vrij.

Tijdens de genezingsfase van haar slijmbeurs waren de nierverzamelbuizen zeker betrokken. Er zal dus een syndroom zijn geweest, wat ook deze heftige genezingsfase verklaart. Voelde ze zich alleen gelaten bij het kopen van een auto? Ja, ze schrijft het.