Non-Hodgkin lymfoom bij 13-jarige jongen

Onze zoon Mike is 13,5 jaar en rechtshandig.

Ongeveer 10 dagen geleden zocht ik beddengoed in de kast op de kamer van Mike. Tot mijn verrassing viel er iets uit naar beneden. Het was een portemonnee, maar niet die van hem.

Ik keek erin en vond o.a. een paspoort van de oudere broer van zijn schoolkameraad en vriend Bodo. Deze oudere broer zit op dezelfde school en gaat naar de klas die mijn vrouw onderwijst.
Ik was geïrriteerd en geschokt en heb mijn vrouw voorzichtig erover geïnformeerd. We besloten om Mike nog dezelfde dag aan de tand te voelen.

Ik vertelde Mike van mijn ontdekking en verlangde van hem een sluitende verklaring.

Vervolgens vertelde hij, dat hem deze aangelegenheid volledig was ontschoten en wist ook niet meer waar hij de portemonnee had verstopt.
Het moest een paar maanden geleden zijn geweest: hij was bij Bodo thuis en met een andere vriend speelden ze een computerspel, waarmee men kon winnen of verliezen. Telkens als Mike won, dan werd hij door de beide anderen weggedrukt en getrapt. Geërgerd en teleurgesteld verliet hij hen.
Echter voordat hij de woning verliet, zag hij op de trap een portemonnee liggen. Mike dacht dat deze van Bodo was en nam hem mee om hem een streek te leveren.

We maakten hem duidelijk dat hij deze aangelegenheid direct moest regelen, nog voor de schoolreis die over 2 dagen gepland stond.

Mike wilde nog dezelfde dag een gesprek met Bodo’s broer, om op te biechten hoe het tot deze verwisseling had kunnen komen en wat er voordien was gebeurd. Er vond echter geen gesprek plaats. Mike moest zichtbaar aangedaan en zonder de aangelegenheid te klaren vijf dagen op schoolreis.

Na de schoolreis had Mike nog maar één gedachte: het gesprek met Bodo’s broer. En deze keer was het succesvol. Hij kwam stralend naar huis en berichtte dat Bodo’s broer naar hem had geluisterd en hem had vergeven en dat niemand er iets van zou merken, noch Bodo noch zijn ouders. (De financiële schadeloosstelling blijft hier onvermeld.)

Twee dagen later zat Mike aan de ontbijttafel en hield zijn hoofd scheef. Hij klaagde over pijn aan de hals tot aan de schouder. Volgens hem had hij in de nacht scheef gelegen. We lieten hem naar school gaan.

Als hij aan het begin van de middag naar huis komt, het hoofd nog altijd scheef, maakt hij een vermoeide indruk. Na het eten trekt hij zich op zijn kamer terug. Geheel tegen zijn gewoonte in blijft hij in zijn kamer in plaats van met zijn vrienden te gaan skaten . Na ongeveer een uur ging ik naar hem toe om te vragen hoe het met hem ging. Tot mijn verrassing lag hij op zijn bed en sliep vast. Mijn vrouw en ik waren er niet helemaal gerust over, maar we lieten hem slapen.

’s Avonds tegen tienen kwam hij met een scheef hoofd in de keuken en meende dat hij nu iets moest eten. Dat deed hij vervolgens uitgebreid, ondanks de pijn. Daarna verdween hij weer naar zijn kamer en sliep de hele nacht door.
Ook de volgende morgen sliep hij nog altijd diep en vast. Mijn vrouw en ik besloten om hem niet naar school te laten gaan.

Plotseling had ik een vermoeden. IJverig zocht ik nog eens naar een bepaald thema uit de beknopte informatie van Dr. Hamer.
Mike sliep de hele dag met korte onderbrekingen. Tijdens één van deze onderbrekingen bekeek ik hem wat nauwkeuriger en stelde hem vragen. We stelden vast dat Mike op de linker zijde aan de hals een zwelling had, die zeer pijnlijk was, vooral bij het aanraken. Het hoofd kon hij zonder pijn niet recht houden. Bovendien klaagde hij over hoofdpijn boven het voorhoofd en zijdelings.

’s Avonds knapte hij weer op, de hoofdpijn was weg. Ik vroeg hem hoe vaak hij had geplast. Zonder er lang over na te denken zei hij: “Steeds als ik wakker werd moest ik naar de wc en het plassen hield niet op. En dat terwijl ik bijna niets had gedronken!”

Hiermee werd mijn vermoeden bevestigd.

De volgende morgen was Mike weer helemaal opgeknapt en wilde ook weer naar school. Zijn hoofd was niet meer zo heel scheef en de pijn was iets minder. We hebben hem laten gaan met de opdracht zich ziek te melden als de pijn te erg zou worden. Hij kwam normaal van school thuis. Voor de lerares was het duidelijk dat hij scheef had gelegen.

Omdat Mike tijdens een seminar van de Germanische Heilkunde persoonlijk kennis had gemaakt met Dr. Hamer en hem ‘cool’ vond, hadden we vaak de gelegenheid om met Mike over de verschillen tussen de academische en Germanische Heilkunde te spreken.

Na de lunch begon ik een gesprek met Mike…

Op mijn vraag wanneer hij het DHS had gekregen antwoordde Mike spontaan: “Toen jij mij de kwestie met de portemonnee had gezegd!”

“Waarvoor ben je het bangst geweest?” Mike: “Ik had grote angst om de vriendschap met Bodo te verliezen en dat zijn ouders mij niet meer wilden zien. Bovendien was ik bang dat het in de school bekend zou worden en dat mamma ook problemen met de school zou krijgen!”

“Kan je iets met het woord “frontaalangst” beginnen?”

Mike: “Papa, dat is precies wat ik voelde. Angst voor dat wat op mij af zou komen!”

“Hoe heb je je tijdens de schoolreis gevoeld?”

Mike: “Telkens als ik mij goed voelde, dan schoot het mij weer te binnen en dan voelde ik mij heel slecht; dan had ik het koud en kon ik niet goed slapen.”

“En wanneer was het conflict voor jou opgelost?”

Mike: “Toen het gesprek met de broer van Bodo eindelijk gelukt was!”

Vier dagen na ons gesprek was zijn hoofd weer recht, de zwelling en de pijn waren weg.

De academische geneeskunde noemt deze ziekte “centrocystisch-centroblastische non-hodgkin-lymfoom”, ze wordt ten onrechte als een soort lymfeknoopkanker omschreven.

Met de Germanische Heilkunde weten we dat het hier een genezingsfase betreft na een opgelost frontaalangstconflict (bij de rechtshandige). Organisch is het plaveiselepitheel van de kieuwbogen aangedaan, die in de genezingsfase opzwelt.

Zou ik de Germanische Heilkunde niet hebben gekend, dan was ik met Mike naar de dokter gegaan (zware vermoeidheid, zwelling, pijn aan de hals en aan het hoofd).

Ik moet er niet aan denken in wat voor een vicieuze cirkel we terecht zouden zijn gekomen wanneer een arts de bovengenoemde academische diagnose gesteld zou hebben….

Opmerking van H. Pilhar

een gemakkelijk te begrijpen casusrapport. Heel erg bedankt hiervoor!

Wat ik uit deze casus leer, is dat door van tevoren Germanische Heilkunde® te kennen – voordat een medische diagnose is gesteld – men zich ‘verstandig’ kan gedragen zonder paniek.