Nierstenen door slecht weer op zee

Nierstenen, storm en zeilen

In 1999 kende ik de Germanische Heilkunde nog niet. Deze heb ik – sinds jaren niet meer in Duitsland wonend en de lastercampagne tegen Dr. Hamer gemist – pas in 2004 in een boek van Jürgen Jürgenson (“De lucratieve leugens van de wetenschap”) leren kennen.

Kort voor het begin van het wervelstormseizoen begin juni 1999 zeilden mijn vrouw en ik in onze relatief kleine, vers gekochte tweedehands zeilboot (8 meter) van de maagdeneilanden (Caribische eilanden) naar de Dominicaanse Republiek. Ik had Dingy’s gezeild, mijn vrouw helemaal niets. Ervaring op open zee voor beiden dus nul. Geen probleem, dacht ik, want de Caribische eilanden liggen telkens maar een dagreis (25 tot 30 zeemijl, dwz. 6 tot 12 uur) van elkaar verwijderd. Dat kan dus helemaal niet zo woest zijn, of wel? Klopt, als men elk eiland aandoet en daar een nacht pauze neemt. En wanneer het weer juist is, dus de wind gunstig staat.

We hebben echter non-stop gezeild en kwamen na twee slapeloze nachten kort voorbij Guadeloupe in slecht weer. Eigenlijk wilde ik, volledig oververmoeid, voor anker gaan en uitslapen. Maar toen viel onze motor uit. Het werd nacht en de ankerplaats met tegenwind en sterke stroming met hoge golven was onbereikbaar. Dus nog een nacht aan het roer (de auto-piloot hield niet bij hoge golven) om minstens de positie te bewaren. Mijn vrouw – niet-zwemmer en niet-zeiler – moest bij de hoge golven in de kajuit blijven.

In deze nacht wenste ik me niets meer dan eindelijk van de boot af te komen. Kort voor middernacht kreeg ik plotseling angst (eigenlijk was het niet werkelijk gevaarlijk, maar de vermoeidheid en de stress verminderden beslist mijn beoordelingsvermogen), amper beschrijfbare, werkelijk donkere, ijskoude angst. Zoiets had ik nog nooit gevoeld. Het was alsof ik werd opgevreten door een donkergrijze negativiteit. Ik, de grote avonturier, die ook zonder motor overal komt. Nog nooit tevoren voelde ik me zo alleen, geïsoleerd en volledig uit mijn doen. Nog nooit heb ik zo naar een zonsopgang uitgezien. (Tegenover mijn vrouw mocht ik niets laten merken, omdat ze blijkbaar zelf bang was.)

Toen ging eindelijk de zon op, de wind ging liggen en alles zag er ondanks de hoge golven weer vrolijk mooi blauwwit uit. Mijn vrouw nam het roer over en ik kon eindelijk 2 uur slapen. ’s Avonds konden we eindelijk voor Dominica voor anker gaan en uitslapen. Maar toen moesten we verder. Weg uit deze wervelstormgordel, naar het zuiden, minstens tot aan Grenada. Daar zou het de zomermaanden veilig zijn. We hebben het dan ook zonder problemen tot Grenada gered.

Ongeveer twee weken later had ik ’s nacht plotseling nierkolieken. Ik dacht eerst dat het een indigestie was. Uiteindelijk had ik de emmer met Kentucky Fried Chicken bijna helemaal alleen gegeten. Ook ging het mij ’s avonds dan al weer beter.
Een week later werd het nogmaals werkelijk heftig. Ongelooflijke pijn. De volgende dag was er geen goede urinevloed meer mogelijk, maar geen heftige pijn meer. Ik had ergens gelezen dat beweging bij nierproblemen goed zouden zijn. Ik heb mezelf toen gedwongen om de hele dag in de jungle te wandelen en te klimmen (Seven Sisters, mooie watervallen, paradijselijk). ’s Avonds weer heftige pijn en alleen bij sterke druk kwam er urine.

“Twee nierstenen afgescheiden en cystevorming”, meende de arts met zijn echo de volgende dag.

Ik heb toen voor de zekerheid wat pijnstillers meegenomen, omdat we een paar dagen later naar Trinidad wilden zeilen (ca. 15 tot 20 uur, dus ’s nachts zeilen, om met daglicht aan te komen). Die hoefde ik echter niet meer te nemen. In Trinidad had ik dan, buiten lichte rugpijn, geen problemen meer met de nieren…

Een paar maanden later zijn we dan de eilandenketen weer omhoog gezeild, enkele dagen ook met slecht weer, enkele uren weer met storm, tot de maagdeneilanden, waar we dan van 2000 tot 2004 op de boot en tijdens het wervelstormseizoen in een appartement hebben geleefd. Sindsdien in ZO-Azië.

Opmerking van H. Pilhar

Onze vriend zal een territoriummarkeringsconflict hebben geleden en opgelost. In de crisis zal met een beetje geluk de kristallijne niersteen loskomen.

Heeft hij in deze stressvolle situatie op een gegeven moment geen ruzie met zijn vrouw heeft gekregen?

De cystevorming is een opgelost vloeistofconflict (bijvoorbeeld bijna verdrinken).

[gap]

[ux_gallery ids=”11278″]