Beste Helmut,
Aangemoedigd door de vele ervaringsberichten de laatste tijd, wil ook ik een paar ervaringen mededelen. Ervaringen die ik kortgeleden meegemaakt heb of die ik nu eindelijk kan verklaren. Ongeveer alle gezondheidsstoornissen die ik sinds mijn jeugd tot nu toe heb meegemaakt kan ik nu verklaren.
Sedert ongeveer 14 jaar ken ik de Germanische Heilkunde en sedert minstens 8 jaar houd ik er mij ook intensief mee bezig. Ik volg zeer regelmatig uw seminars en voordrachten. Ik kan er steeds weer van genieten en elke keer opnieuw iets leren. Ik heb zelfs éénmaal het geluk gehad om een weekendseminar met Dr. Hamer te mogen meemaken. Ik was hier zeer diep van onder de indruk. Ik ben ook een zeer regelmatige bezoekster van studiegroepen in mijn omgeving. Bijna elke dag bezoek ik uw web-site, op zoek naar nieuwe dingen of nieuwe ervaringsberichten of om thema’s te lezen waar ik op dat ogenblik vanuit mijn omgeving mee geconfronteerd wordt.
Ik ben Dr. Hamer ontzettend dankbaar voor zijn ontdekkingen en de onvermoeibaarheid waarmee hij dit wonderbaarlijke weten van het verband tussen psyche, hersenen en organen, verder door probeert te geven. Sedert vele jaren kan ik, vaak al op het moment waarop er iets gebeurt, bij mezelf of bij mijn gezinsleden begrijpen welke conflicten er spelen. Vaak kan ik ook reeds op dat ogenblik weten wat de gevolgen zullen zijn. Dan kan ik in alle rust afwachten. Wanneer ik in een genezingsfase ben, kan ik bijv. dadelijk herkennen welk conflict er in mij speelt. Zo kan ik dit conflict op een bewuste manier aanpakken en tot een oplossing brengen, wat vaak gewoon in het aanvaarden van een situatie kan liggen. Ik heb door de Germanische Heilkunde geleerd, mijn gevoelens en gedachten heel goed te observeren en kan iedere keer weer opnieuw zien dat alles met elkaar overeenstemt. Ik weet een ding heel zeker: wij mensen moeten allemaal leren om behoedzaam met onze medemensen om te gaan. Woorden kunnen dolken zijn en bij onze medemens de zwaarste conflicten veroorzaken. Nu volgen mijn belevenissen.
Kortgeleden had ik een ervaring met mijn tong. Ik heb dit volledig kunnen controleren en vastgesteld dat het klopte. Ik had plotseling een knobbel op mijn tong van ongeveer 1 ½ cm groot. Het volgende had zich voordien afgespeeld:
Met kerstmis kwam de dochter van mijn man met haar man en twee kinderen (2 en 4 jaar oud), op bezoek. Het werd een gezellige namiddag. Toen ze weggingen, bij het afscheid nemen, renden de kinderen naar buiten. Plotseling hoorden we aan de zijdeur lawaai. Ook de dochter had het gehoord. Ik dacht meteen, de kinderen hebben weer met stenen gegooid. Bij het vorige bezoek was dit ook het geval geweest en toen hadden ze een standje gekregen. Als ik later aan de zijdeur passeerde, zag ik dat de ruit in de deur beschadigd was. Voor de deur lag nog een grote steen. Ik vertelde mijn man dat ik het nodig en gepast vond om zijn dochter hiervan op de hoogte te brengen. Mijn enige bedoeling hiermee was dat zij er met haar kinderen over kon praten. Mijn man verzette zich zeer fel. Hij was de mening toegedaan dat als we hier iets over zouden zeggen dat alleen maar ruzie en problemen zou geven. Het jongetje was nog zo klein was zijn mening. (een vierjarig kind begrijpt reeds goed dat glas kapot gaat als men er een steen tegen gooit!) Mijn man wilde de vrede bewaren en zijn kleinkinderen zijn alles voor hem. Ik wil eveneens de vrede bewaren, maar soms moet er in een familie dingen uitgesproken worden, die niet altijd even aangenaam zijn. Dat moet kunnen! Omdat hij zich zo opwond, ook nog de volgende dag toen ik het thema nog even wilde bespreken, durfde ik het niet aan om zijn dochter hierover aan te spreken. Ik had het er echt moeilijk mee. Ik moest er veel over nadenken (dwanggedachte). Met een paar goede vriendinnen sprak ik er over. Ik dacht, spreken haalt uit de isolatie, maar het programma liep verder af. Dat had ik eigenlijk niet verwacht.
Na precies 13 dagen besloot ik mijn hart te volgen en te doen wat ik voor juist hield. Ik schreef een e-mail aan de dochter waarin ik op een zeer voorzichtige en hoffelijke wijze verklaarde wat er gebeurd was en waarom ik zolang gewacht had om haar te berichten. Haar antwoord was zeer positief en ze was blij dat ik het haar had laten weten. Ze had het lawaai ook gehoord en voor haar was het duidelijk geweest, de kinderen hadden met stenen gegooid. Zij was ook de mening toegedaan dat ik me direct had moeten uitspreken.
Twee dagen later voelde ik ’s morgens plotseling dat mijn tong raar aanvoelde. En inderdaad aan de rechter kant was een grote knobbel. Ik wist direct dat het met de zaak in verband stond. Niettegenstaande het feit dat ik over het gebeurde verteld had aan mijn vriendinnen, was het programma verder afgelopen. De oplossing was het schrijven van de e-mail geweest. M.a.w. het spreken was mij verboden, dus om het zo te zeggen: mijn tong was gebonden.
Ik vond dan in het bericht over de mond: tong carcinoom met een voorbeeld: hetzelfde verloop vinden we bij de tong (tabel: r.r. + l.a.12). de specifieke conflictinhoud hier is de sprakeloosheid. Voorbeeld: een patiënt was sprakeloos na een uitbrander van zijn baas toen die zei: “heb je geen tong in je mond, kan je geen woord zeggen?”. Met het voorbeeld in de tabel: een vrouw die moest blazen bij een politiecontrole, kon ik niet veel aanvangen, maar met dit voorbeeld was het duidelijk.
De tong is te vinden in de rode groep, dus in de conflictactieve fase geeft dat celafbraak. In de genezingsfase reparatie door zwelling. Dus cel opbouw. Dus ik moest gewoon afwachten. Het was een tijdje onaangenaam, maar ik wist: het gaat weer weg. Het heeft precies 13 tot 14 dagen geduurd, toen slonk de zwelling gedurende een nacht tot de helft. Tot op heden is er nog een kleine zwelling, maar die gaat steeds verder weg. Ik ben links-klappend en het was mijn rechter kant die opzwol. (mijn rechter kant is de moeder-kind kant). Ik ervaar de dochter van mijn man als mijn eigen kind omdat ik haar reeds ken sinds haar jeugd.
Ik heb nog 2 weken nodig gehad om mijn man dit alles te vertellen, aan de hand van bewijsfoto’s en de rest van de knobbel. Hij heeft alles aanvaard en dat is voor mij de totale oplossing.
Wanneer ik in dit geval naar een klassiek geschoolde arts was gegaan, had men bij mij tongkanker vastgesteld. Wat had men dan in godsnaam met mij gedaan? Ik ben dolgelukkig dat ik de Germanische Heilkunde ken en dat ik in alle rust en vrede kan afwachten.
Vriendelijke groet
F.L.
Opmerking: wanneer deze vrouw de verlossende e-mail pas na 4 weken zou hebben geschreven, zou de conflictmassa zich 4 weken lang opgebouwd hebben. Dan zou de genezing vanzelfsprekend zwaarder geweest zijn. Vaak komt men spontaan uit zijn conflict, wanneer men vrede neemt met een bepaalde situatie. Soms kan dat maandenlang aanslepen. Wanneer onze schrijfster de e-mail niet geschreven zou hebben, maar er maandenlang mee rond gelopen zou hebben tot er uiteindelijk toch een oplossing zou zijn gekomen, dan zou de genezingsfase veel zwaarder zijn uitgevallen. Hoeveel mensen die de Germanische Heilkunde niet kennen komen dan in een circuit terecht van geneesmiddelen en worden verbrand door bestraling en vergiftigd met chemo. Wanneer dan 98 % van hen na 5 jaar dood zijn, dan zegt men: ja, hier was niets meer aan te doen.
