Hallo beste Helmut,
Tot aan het eind van 2017 waren mijn beiden zestienjarige tweeling dochters Anna & Lara onafscheidelijk.
De langste fysieke scheiding van beiden was acht dagen. Maar nu zou Lara naar Australië gaan voor een studentenuitwisseling, iets waar ze lang naar had uitgezien.
Een week na Lara’s vertrek hadden Anna en Lara voor het eerst contact via een video oproep en diezelfde dag werd Anna’s ( ze is rechtshandig) rechteroog rood en begon pijnlijk te voelen.
De roodheid en pijn verergerde gedurende twee dagen en het zichtvermogen ( normaal gesproken was haar zichtvermogen dat van een adelaar) nam sterk af.
Daar ook ik op dat moment niet thuis bij Anna was, maar ook enkele vlieguren van haar vandaan en ik alleen telefonisch contact met haar kon hebben, zei ik tegen Anna; “Aha, dat beviel je dus helemaal niet dat je Lara zo uit het oog verloren hebt … en nu je haar op het beeldscherm gezien hebt, is het dus niet meer zo dramatisch, toch?”
Anna stemde onmiddellijk met me in ….
Omdat ze met haar rechteroog nauwelijks nog wat kon zien, verzocht ik haar om de volgende dag naar een oogarts te gaan voor een diagnose. Ik wilde er zeker van zijn dat het ook werkelijk een visueel scheidingsconflict in genezing was en dat er niet nog een ander SBS ging.
Want als het om het oog gaat, waar alle drie de kiembladen spelen, zou het absoluut een mogelijkheid kunnen zijn geweest.
Anna is gegaan en kreeg de (verwachte) diagnose: keratitis, hoornvliesontsteking.
De oogarts adviseerde haar de komende dagen antibiotica druppels te gebruiken, omdat het zeer waarschijnlijk was dat bacteriën verantwoordelijk waren voor de ontsteking. Ze moest na drie dagen absoluut terugkomen voor controle, omdat bij een keratitis/hoornvliesontsteking het risico voor een blijvende schade aan het oog/zichtvermogen zeer groot is.
Ik kan me zeer goed voorstellen dat zo’n uitspraak/diagnose door een arts bij veel patiënten angst en daarmee een volgconflict (een daarop volgend nieuw conflict) veroorzaken kan …. maar gelukkig was dat bij Anna, die sinds jaren bekend is met de Germanische Heilkunde, niet het geval. En omdat ze de tijdsduur van de conflictactieve fase precies kende, wist ze ook de tijdsduur van het genezingsproces.
En precies zo verliep het ook. Na een week verdween de roodheid en pijn en ze had weer een goed zichtvermogen. Zonder antibiotica en zonder controle onderzoek.
Bedankt! Vanuit het diepst van mijn hart BEDANKT voor je geweldige Leer, beste Geerd, beste Dr. Hamer!!!
Opmerking H. Pilhar:
Op het eerste gezicht zie je op de foto een bindweefsel ontsteking. Wanneer de jonge dame dan ook nog slecht ziet in de genezingsfase, dan moet ook het hoornvlies erbij betrokken zijn, wat tijdens de vertroebeling weer wordt opgevuld (zie Ra 12b).
Een licht visueel scheidingsconflict slaat op het bindweefsel, een wat zwaardere slaat op het hoornvlies en een zwaar visueel scheidingsconflict slaat op de lens.
Is het niet fascinerend hoe precies ons lijf functioneert, respectievelijk hoe precies dr. Hamer deze samenhangen/onderlinge verbanden tot op de kern heeft kunnen brengen?
Als eenvoudige software ontwikkelaar buig ik met ontzag voor de ontdekking van Geerd, waardoor deze samenhangen een groot stuk verder ontcijfert zijn.
Waarom zou ik Moeder Natuur ( waar ik zelf een deel van ben) met haar geniaal zinvol biologisch speciaalprogramma vrezen? Het tegendeel is toch het geval? Vaak kan men zich echt verheugen, wanneer men de “therapie van de Natuur” aan eigen lijve heeft ervaren, ondanks pijn. Zelfs deze pijn wordt door dit weten draaglijker.
Aan het einde van het genezingsproces is men spontaan gezond geworden en dat zonder bijwerkingen.
Men zou eerder vrees moeten hebben dat de oorzaak niet is opgelost, want dan begint het weer van voren af aan.
De reguliere geneeskunde daarentegen verklaart dat de genezing “slecht” is, veroorzaakt door “slechte” micro organisme/bacteriën, die men moet bevechten en beangstigt mensen.
Een natuurlijk helingsproces willen “behandelen” is toch onzin!
Een lijfspreuk uit de klassieke geneeskunde: ”Geen werking zonder bijwerking!”
Van de oorzaken van ziekte heeft ze geen enkel benul en kan ook geen wijs advies geven.
Hun rijk aan bijwerkende pseudotherapie en grote nalatige onwetendheid staat gelijk aan Russisch roulette.
Eerlijk gezegd, ik bewonder de patiënten die naïef daar naar toe lopen! Deze moed heb ik al heel lang niet meer.
