Hersentumoren bestaan per definitie niet

Kanker is een ziekte van zowel onze psyche en onze hersenen als van ons lichaam. Het verloopt altijd volgens de IJZEREN REGEL VAN KANKER, die zegt dat elke kanker begint met een DHS (Dirk Hamer Syndroom), met een zeer ernstige, zeer acute, dramatische en isolerende conflictervaring die het individu op het verkeerde been zet. Elk conflict heeft ook een heel specifieke inhoud en deze wordt gedefinieerd in de seconde van het DHS. Deze conflictinhoud ontstaat associatief, d.w.z. door onvrijwillige gedachte-toewijzing. U denkt dat u denkt, maar in werkelijkheid is het conflict al ingeslagen voordat u begint na te denken. Op het moment van dit DHS start een Speciaalprogramma, nagenoeg synchroon. Alle processen van de psyche en het lichaam zijn door de hersenen met elkaar verbonden en worden daar gecoördineerd. Het brein is als de grote computer van ons organisme, de psyche wordt de programmeur, lichaam en psyche worden op hun beurt samen het resultaat van de computer.

Psyche, hersenen en orgaan zijn slechts 3 bedachte niveaus om diagnostisch en therapeutisch te kunnen werken. In werkelijkheid zijn ze een eenheid die we alleen op alle 3 de niveaus kunnen registreren. Omdat we in de seconde van het DHS deze veranderingen al in de hersenen kunnen zien, die kunnen worden gefotografeerd met onze computertomografie (CT).

Ze zien er dan uit als concentrische ringen op een schietschijf of als de afbeelding van een wateroppervlak waarin een steen is gevallen. Zo’n relais wordt een Hamerse Haard (HH) genoemd. Door de lokalisatie van de HH kan men precies zien wat voor soort biologische conflictinhoud het moet zijn!

Hamerse Haard gedeeltelijk geprojecteerd in het hersenmerg, maar behoort tot het postensorische corticale centrum; pijnlijk scheidingsconflict met betrekking tot het linkerbeen (periost).
Bron: Kurzfassung der Neuen Medizin zur Vorlage im Habilitationsverfahren, pag. 105

Het verloop van het conflict komt altijd overeen met een bepaald verloop van de HH in de hersenen en een zeer zeker verloop in het orgaan. Dat betekent: als het conflict sterker wordt, wordt het ook sterker in het orgaan, als het conflict verzwakt, dan verzwakt het ook op de andere niveaus, als het conflict wordt opgelost, dan wordt het conflict ook op alle 3 de niveaus opgelost. Is er een recidief, d.w.z. als het conflict terugkeert, is er een terugval op alle drie de niveaus. Een fantastisch ding om diagnostisch mee te werken. Net als in de natuurkunde kun je er perfect en logisch, reproduceerbaar mee werken. Het is een overbepaald systeem in strikt wetenschappelijke zin, d.w.z. dat als men één niveau kent, men de anderen definitief kan vinden. We moeten deze constante wisselwerking tussen psyche, hersenen en orgaan met de hersenen in gedachten houden, aangezien de grote computer van ons hele organisme zich in de loop van miljoenen jaren heeft ontwikkeld als we het volgende willen begrijpen.

Vanaf het begin van het DHS heeft de patiënt koude ledematen, kan niet meer slapen, niet meer eten, valt af en denkt dag en nacht na over zijn conflict. Deze fase wordt de conflictactieve stressfase of permanente sympathicotonie genoemd. We kunnen ons voorstellen dat er te veel stroom door een te smalle lijn wordt gejaagd als de spanning te hoog is. Maar dit DHS dat ons op het verkeerde been zet, is in werkelijkheid een kans die door de natuur wordt geboden. Omdat op het moment van de DHS een Speciaalprogramma is ingeschakeld. Vanwege de permanente sympatheticotonie, wat eigenlijk iets gepland is (gewoon te veel van het goede), worden de communicatielijnen van de hersenzenuwen nu steeds meer beschadigd, net zoals het lichaamsorgaan wordt vergroot, verkleind of op zijn minst veranderd door de kanker om met de nieuwe onverwachte situatie om om te kunnen gaan. Tot het einde van de conflictactieve fase, althans wat het computertomogram betreft, gebeurt er kennelijk niets spannends aan de Hamerse Haard, behalve dat de doelconfiguratie constant blijft.

De realiteit is echter compleet anders en we kunnen de schade pas beoordelen als de conflictoplossing (CL) heeft plaatsgevonden. Omdat we alleen in de genezingsfase (pcl-fase) de volledige omvang van de verandering of schade  kunnen overzien. Want met het begin van de pcl-fase begint het organisme de schade te herstellen – of het nu een celtoename is of een celvermindering van het aantal cellen in het lichaamsorgaan – en natuurlijk ook het aangetaste hersenrelais. En hoe langer het conflict heeft geduurd, hoe groter de reparaties.

Met het begin van de conflictoplossing (CL) schakelt het organisme weer over van de stressfase naar de rustfase, vagotonie genaamd.

Op psychologisch niveau is er een kalmte. De psyche moet herstellen. De patiënt voelt zich slap en moe, maar is opgelucht, heeft een goede eetlust, het lichaam is warm, vaak koorts, vaak hoofdpijn. De patiënten slapen goed, maar meestal pas om drie uur ’s ochtends.

Op orgaanniveau zien we nu wat voorheen als het belangrijkste werd beschouwd: de kanker stopt! Het herstel van de kankertumor door microbiële afbraak, kankernecrose of door microbiële opbouw wordt onmiddellijk gestart.

Op hersenniveau zien we parallel hieraan dat de HH nu oedeem krijgt. De speciale veerkracht van de hersenen om met biologische conflicten om te gaan, ligt in het vermogen om de HH weer te genezen. De hersenen doen dit met behulp van het oedeem tijdens de genezingsfase. Tijdens de 2e helft van de genezingsfase – met het begin van epileptoïde crisis – wordt onschadelijk hersenbindweefsel, de zogenaamde glia, vervolgens in de hersenen opgeslagen om de HH te herstellen.

Als je glia-ophopingen in de hersenen vond in het computertomogram van de hersenen, dat ook gemakkelijk kon worden gekleurd met jodiumcontrastmiddel, dan werd meestal de diagnose gesteld: ‘hersentumor’!

Hamerse Haard voor een groot opgelost territoriumangstconflict (bronchiaal-ca) van een oude patiënt. Daarnaast is er een centraal conflict in het post-sensorische corticale centrum in de ca-fase. Zus van de patiënte kwam naar het ziekenhuis en vertelde haar dat ze in een droom de moeder in een witte jurk had gezien. Ze zei dat ze de dochter (patiënt) binnenkort wilde komen halen.
Bron: Kurzfassung der Neuen Medizin zur Vorlage im Habilitationsverfahren, pag. 107

Hersentumoren bestaan ​​echter per definitie niet, omdat hersencellen zich na de geboorte helemaal niet meer kunnen delen, zelfs niet onder omstandigheden die voorheen verkeerd werden geïnterpreteerd als hersentumoren.

Dus gewoon onder geen enkele voorwaarde. Wat zich kan vermenigvuldigen is het onschadelijke glia – bindweefsel van de hersenen – dat precies dezelfde functie heeft als het bindweefsel van ons lichaam. Deze heldere, met glialen verdichte HH die te zien is in het computertomogram, zijn reparaties van het organisme aan de Hamerse Haard, dus een reden om gelukkig te zijn in plaats van bang te zijn of zelfs een hersenoperatie te ondergaan. De MRI-onderzoekstechniek heeft hier echter het nadeel dat de organische en cerebrale veranderingen optisch veel dramatischer lijken. Hierdoor krijgt de patiënt de indruk dat hij een enorme ‘hersentumor’ heeft, die bij dezelfde patiënt veel minder dramatisch lijkt op een CT-scan.

Deze HH, d.w.z. een min of meer grote witte vlek of gebied op de CT, vertegenwoordigt het einde van de genezing wanneer er geen intra- of perifocaal oedeem meer is. De prijs van de reparatie is echter dat het weefsel van de HH vanaf dat moment rigider, niet meer zo elastisch is. Het computerbrein is op een geïmproviseerde manier gerepareerd. Maar er is nog iets: de patiënt heeft nu zijn zwakke punt in dit psychische conflictlitteken, zijn psychische achilleshiel als het ware. Met dit begrip kunnen we ons ook voorstellen waarom een ​​herhaling van een conflict in de vroege genezingsfase zulke verwoestende gevolgen moet hebben, want dan zal de oude wond op alle drie de niveaus weer openscheuren. Vaak bereikt de patiënt nog de tweede genezingsfase, maar dan schiet het nieuwe oedeem zo hevig naar binnen dat de hersenen overweldigd zijn en niet meer meewerken. Nu begrijpen we ook waarom een ​​herhaald infarct meestal fataal is.

Chemo of bestraling visualiseren nu grofweg wat een terugval in het conflict zou doen. De genezing stopt en het hele gezwollen relais trekt weer samen. Het oedeemwater is verdwenen, maar de HH wordt er zeker niet mee genezen. Hiermee begon de catastrofe van het zogenaamde accordeoneffect. Omdat het proces in en rond de HH niet genezen maar alleen kunstmatig geblokkeerd (gestopt) wordt, probeert het organisme de restgenezing direct na elke chemo- of bestralingsronde weer op gang te brengen, d.w.z. de HH weer met oedeem te vullen. De synapsen, de verbindingen tussen de zenuwcellen, worden keer op keer uit elkaar getrokken en trekken weer samen tijdens de volgende ronde van chemotherapie en bestraling. Het onzinnige spel gaat door totdat de synapsen scheuren.

Opereren is nog onwetender. De operatie veroorzaakt hersenschade bij de patiënt met alle verschrikkelijke gevolgen die we nog kennen van soldaten die in de oorlog hersenletsel hebben opgelopen. Maar dat is nog niet alles. De operatie voltooit immers niet de genezing van het conflictproces, maar eerder – tenzij de gezonde grotendeels is verminkt – gaat de genezing door. De operatieholte wordt dan een cyste, die zichzelf enorm opblaast door het omringende oedeem producerende hersenweefsel. Wat andere interventies, zoals drainages bewerken, daar we willen hier niet verder op in gaan.

Een Hamerse Haard met oedeem of glia betekent altijd dat een speciaal programma in het organisme is verlopen en dat er een conflictoplossing moet hebben plaatsgevonden.

Een oneindig aantal mensen die het geluk hadden dat deze onschadelijke overblijfselen van een kankergebeurtenis, die ten onrechte verkeerd werden geïnterpreteerd als hersentumoren, nooit werden ontdekt, ze decennialang ronddroegen, met weinig of geen hersensymptomen. Met uitzondering van paralyse (verlamming), worden de meeste cerebrale processen van de kankerziekte pas opgemerkt in de pcl-fase. Dit is niet verwonderlijk, want pas in dit stadium krijgen ze het oedeem van genezing en worden zo zogenaamde ‘ruimtevragende processen’. Juist deze behoefte aan ruimte is altijd verkeerd geïnterpreteerd als een tumorcriterium. Het is ook een tumor in de oorspronkelijke betekenis van zwelling, maar niet in de betekenis van carcinoom of zogenaamde ‘metastase’. Bovenal is het intra- en perifocale oedeem van de HH in de genezingsfase slechts van tijdelijke aard, want als we kijken naar de HH nadat de genezingsfase is beëindigd, zien we dat er niets meer over is van verplaatsing. De ruimtes tussen de hersencellen zijn nu permanent gevuld met glia en zijn de (elektrische) functionele defecten tijdens de duur van het conflict door de sympatheticotonie gerepareerd. Het andere bijzondere criterium is dat het carcinoom groeit in de conflictactieve fase en groeit door echte celgroei, maar dat de zwelling van de HH alleen optreedt in de genezingsfase en slechts van voorbijgaande aard (tijdelijk).

Zelfs als in principe elk hersenoedeem weer afneemt omdat het, zoals elk lichaamsoedeem, in wezen slechts van tijdelijke aard is, kan de patiënt toch overlijden aan de intracraniale druk voordat deze weer is afgenomen, b.v. als het conflict te lang duurt of te intens is, ook optelling van meerdere gelijktijdige perifocale oedemen, ongunstige lokalisaties of zelfs recidieven. Hier kan b.v. een onzorgvuldig woord van een andere persoon, een dokter, vriend, die de patiënt bekwaam acht om hem in de diepste afgrond van hopeloosheid en paniek te dompelen, van waaruit een ander moeilijk voor hem is, maar het minst van al hijzelf weer kan eruit komen.

Vraag: Is het mogelijk dat alles in wezen hetzelfde is: beroerte, hersenbloeding, hersencyste, hersentumor, meningeoom, hyperdense (dichtere) en hypodense (minder dichte) haarden of gebieden en al de vele onduidelijke hersenzwellingen van alle soorten?

Antwoord: Op een paar uitzonderingen na, ja! Natuurlijk zijn er de relatief zeer zeldzame subdurale hematomen bij vallen (bloeding tussen de dura mater en de arachnoïde), natuurlijk zijn er meningitis (ontsteking van de zachte hersenvliezen) en encefalitis, b.v. na verwonding en operatie, en natuurlijk is er af en toe een massale bloeding in de hersenen. Maar afgezien van deze uitzonderingen, die maximaal 1% uitmaken, zijn alle andere veranderingen in de hersenen, zoals ik al zei, Hamerse Haarden in verschillende stadia van ontwikkeling, op verschillende locaties en tijdens of na verschillende lengtes van het conflict. Een zogenaamde ‘beroerte’ verschilt cerebraal van een ‘hartaanval’ alleen doordat het cerebrale proces zich corticaal uitstrekt tot aan de gyrus praecentralis, d.w.z. naar het motorische centrum onder de bovenkant van de schedel. Dit plaatst dan de verlamming op de voorgrond, die, als er geen nieuw DHS (motorisch conflict) is, slechts tijdelijk is.

De Germanische Heilkunde® is geen subdiscipline die zich bv. alleen zou kunnen beperken tot het oplossen van conflicten en complicaties kunnen delegeren aan andere subdisciplines, maar het is een alomvattende geneeskunde die alle stappen in het verloop van de ziekte in de gaten moet houden, ook op cerebraal-organisch niveau. Medicamenteuze behandeling wordt in de Germanische Heilkunde® echter alleen gebruikt om complicaties in het natuurlijke genezingsproces te verlichten of te voorkomen. Men zou b.v. cortison aan een patiënt geven als de zwelling van de hersenen te ernstig is om de genezingsperiode te overleven.

Het DHS is de basis van de IJzeren Regel van Kanker en vormt de spil van alle diagnostiek. Met de toepassing van de IJzeren Regel van Kanker staat de hele geneeskunde en biologie op zichzelf. Iedereen ervaart en voelt in werkelijkheid volgens archaïsche biologische controlesystemen, voelt gewoon biologische conflicten, terwijl hij zich inbeeldt dat hij los van de natuur denkt. Als we ziekte eerder hadden gezien als iets vijandigs, zelfs kwaads, als een straf van God, dan lijkt het ons nu een teken van een tijdelijke verandering in de aard van ons organisme, dat altijd synchroon loopt op alle drie de denkbeeldige niveaus, de psyche, de hersenen en de organen, maar wat is eigenlijk gewoon een organisme. Het een werkt nooit zonder het ander, alles verloopt altijd synchroon. Een ronduit adembenemende synopsis!