Hartinfarct bij mannetjeseend

Geschreven door een dierenbezitter …

In de bloei van je leven, niet eens een jaar oud, heb je ons verlaten.

Je prachtige vederkleed en speciaal je vrouwtje Gundel, waren je trots.
Al het lekkers liet je eerst aan haar tot ze genoeg had en haar dagelijks ei ging leggen.
De mieren heb je verjaagd, zodat ze geen regenworm konden wegkapen.
Je bent geen meter van Gundels zijde geweken.
Dag en nacht heb je haar begeleid.
Zelfs wanneer je een dutje deed, had je altijd één oog open zodat je haar op tijd kon waarschuwen voor vijanden vanuit de lucht.
Dat je het uien– en aardappelbed onhandig vertrappelde, het zij je vergeven.

Toen in de lente de luiken van het keldervenster werden verwijderd om de kelderruimte te beluchten, begon je lijdensweg.
Je interesse voor Gundel kwam schijnbaar op de achtergrond. Onvermoeibaar liep je om de hoek van het huis heen en weer, om je spiegelbeeld in de ramen te bestrijden.
Dagenlang heb je met je snavel tegen de ruiten gebonsd om je “concurrent” aan te vallen.
Toen bleek dat dit niets opleverde ben je in kamikazevlucht tegen het raam gevlogen.
Na 2 weken, toen de luiken weer neergelaten werden, was de stress voorbij. Alle drie de concurrenten waren verdwenen en Gundel kon weer van je aanwezigheid genieten.
Je hebt gegeten als een hongerige wolf. De gemalen mais werkte heel bijzonder.
Maar je kleine eendehart had te veel conflictmassa opgebouwd.
Enkele dagen later kwam er wat er komen moest.
De 5 biologische natuurwetten hadden hun verloop.
Op het hoogtepunt van de liefde, ben je in de tuin omgevallen, zonder te lijden.
Ik mis je “kwek, kwek, kwek, kweeek, kwek, kwek, kweeeek.

Opmerking:

arme woerd! Een zoet–treurige geschiedenis. Hier kan je zien hoe individueel conflicten zijn. Iedereen leeft in zijn eigen realiteit! Voor deze woerd was zijn eigen spiegelbeeld de echte concurrent, respectievelijk de concurrenten die moesten worden bestreden.

Wij mensen kunnen daarom lachen of ons hoofd schudden. Voor de woerd was dit een conflict. Ook mijn jonge hond Emma zag haar spiegelbeeld lang tijd aan voor een speelkameraad, waarmee ze zich minutenlang kon bezighouden. Vandaag, ze is nu 10 maanden oud, blaft ze tegen haar spiegelbeeld dat plots opduikt in het venster. Haar nekharen gaan overeind staan.

In dit voorbeeld ziet men ook hoe conflicten opgelost kunnen worden, vaak door puur toeval. Een geluk dat dit gebeurde na de vogelgriep. Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren wanneer dit een jaar eerder was voorgevallen. Waarschijnlijk was de speciale brigade voor epidemiebestrijding uitgerukt met een hele bende speciaal getrainde mannen in beschermende kledij. Met zekerheid had men ook het eendenvrouwtje de wereld uit geholpen en misschien was zelfs de eigenaar van de eenden in zijn eigen conflict verstrikt geraakt……