Enkelverstuiking en therapie

Ik ben veertig jaar geleden afgestudeerd als fysiotherapeut, heb daarna verschillende cursussen gevolgd, waarvan ik al meer dan 35 jaar alleen nog de manuele neurotherapie toepas, gecombineerd met de Germanische Heilkunde. Voor mij is dat de meest effectieve werkmethode. De manuele neurotherapie is een therapievorm die is samengesteld uit drie afzonderlijke therapieën, te weten zenuwreflex therapie via de voeten, een diepe spier- /zenuwmassage techniek en een mobilisatie techniek van de gewrichten.

De effectiviteit bleek ook bij de hierna beschreven klachten. Het gaat hierbij om een jongeman die veertien dagen geleden met het aantrappen van de motor met de voet was uitgeschoten en de enkel verstuikte. Hij is automonteur en zit daarbij veel op zijn hurken, wat niet meer ging. De klachten waren eerst alleen lokaal in en om het enkelgewricht, maar na een aantal dagen gingen zijn spieren van het onderbeen meedoen. Als hij ‘s avonds op de bank zat deed het hele onderbeen pijn. Na veertien dagen kwam hij voor behandeling bij me. Nadat ik hem met manuele neurotherapie had behandeld waren de klachten al een stuk minder toen ik hem daarna de enkel nog ingetapet had, waren de klachten nog verder afgenomen en had hij tot zijn verbazing nog weinig last. Tijdens de massage merkte ik dat het weefsel soepeler werd en dat de pijn ook afnam. Ik vroeg hem of hij de laatste week angst had gehad dat het met zijn enkel niet meer goed zou komen, dat bevestigde hij. Hij was ook duidelijk opgelucht dat er toch wel wat aan te doen was. Na drie dagen kwam hij terug voor een tweede behandeling. Hij zei dat het hem veel beter ging, maar dat de klachten nog niet over waren.

Inderdaad was het onderbeen soepeler en daar waar enkele dagen daarvoor een zwelling was, was deze nu verdwenen. Echter er was zwelling ontstaan op die plaatsen op de enkel die hem in zijn hurkhouding hadden belemmerd. Dit bevestigde nog eens dat hij duidelijk bang was geweest dat hij zijn werk niet meer zou kunnen uitoefenen. Toen ik hem erop wees dat er nu op andere plekken pijn was en zwelling keek hij wat angstig. Ja, inderdaad had hij nu op die plekken meer pijn dan voorheen, hij begreep niet hoe dat kwam.

Voor mij was het duidelijk, maar voor hem nog niet. Zijn gezichtsuitdrukking sprak boekdelen, zo van: “Nee, hé, het ging toch beter en nu zijn er andere plekken die heel pijnlijk zijn, komt het dan toch niet goed?” Ik heb hem toen uitgelegd dat toen hij merkte dat zijn enkel steeds slechter werd en ook zijn onderbeen meer pijn ging doen, hij toen een biologisch conflict heeft geleden, een DHS. En wel psychisch, als ik mijn werk nog maar kan blijven doen door die pijnlijke enkel en onderbeen. Dit was een inbreuk op de eigenwaarde op zijn enkelgewricht en onderbeen, zo van daar deugt het niet. Op hersenniveau (in een hersen-ct zichtbaar) een H.H. in het hersenmerg van de grote hersenen in het onderbeen- en enkel-relais. Aan het orgaan, in dit geval een ontkalking van het bot van de enkel en het onderbeen.

Toen hij drie dagen geleden tijdens en na de eerste behandeling merkte dat er wel degelijk wat aan zijn klachten te doen was en ook nog zo snel, was zijn conflict opgelost. Hij bevestigde dat hij het zo had ervaren. Ik heb hem toen uitgelegd dat de pijn nu een goed teken is. Een teken dat hij zijn conflict van de angst om zijn werk niet meer te kunnen doen heeft opgelost. En dat er in de tijd dat zijn conflict actief was een botontkalking in zijn enkel en onderbeen plaatsvond. Dat herstelt zich nu met behulp van callus, dat daardoor het bot weer verkalkt en wel zo dat het zelfs sterker wordt dan voorheen. Ik zag zijn gezicht opklaren, dat was voor mij een teken dat hij had begrepen wat er momenteel met zijn onderbeen en enkel aan de hand was en dat hij zich verder geen zorgen hoefde te maken.

Hij had ongeveer een week de angst gehad dat hij zijn werk niet meer zou kunnen doen. Ik heb hem uitgelegd dat het dan ook een week duurt voordat de pijn en zwelling in de genezingsfase om de botontkalking weer te herstellen, zullen zijn verdwenen.

Dr. Hamer heeft ons een prachtige erfenis achter gelaten. Het geeft zoveel voldoening als je een gezicht van angst ziet veranderen in een gezicht van opluchting en geluk.

Opmerking:

Opvallend bij deze jongeman is de snelle wisseling van gemoed en niet alleen bij deze jongeman, maar bij veel mensen die ik zo in de loop van de tijd heb behandeld. Intuïtief weet men het zelf niet meer, maar men laat het zich liever door anderen vertellen. Ik heb mensen daardoor dood zien gaan, zelfs moeders van jonge kinderen, omdat ze niet de verantwoording voor hun eigen gezondheid durfden te nemen. Ze wisten van de Germanische Heilkunde en toch lieten ze zich door hun omgeving, familie en “vrienden” het ziekenhuis in praten, ter slachtbank lijden.
Ik vind dat dit in het door Martin Gärtner gepubliceerde stuk over het systeem waarin wij leven en hoe we daarin liever in onze illusie wereld blijven dan ons te informeren en onze eigen verantwoording te nemen heel goed wordt uitgelegd. In mijn werk ben ik me er bewust van geworden dat wat ik doe, mensen weer snel op de been helpen, eigenlijk alleen maar het systeem ondersteunt. Toen ik tot dat inzicht kwam, ben ik mijn werk anders gaan zien. Momenteel gaat een deel van mijn tijd naar het vertalen van de website en lesmodules van Helmut. Zodat meer mensen zich kunnen informeren zolang ze gezond zijn.

Vriendelijke groet, Tonia

Opmerking van HPilhar

Germanische Heilkunde is niet van toepassing op verwondingen of ongevallen. Maar bij een ongeval kun je heel goed een of meer conflicten lijden.